Bernd i Hilla Becher
gigatos | 23 marca, 2022
Streszczenie
Bernhard „Bernd” Becher († 22 czerwca 2007 r. w Rostocku) i Hilla Becher, z domu Wobeser, († 10 października 2015 r. w Düsseldorfie), jako para artystów, zyskali międzynarodową sławę jako fotografowie dzięki swoim czarno-białym zdjęciom domów przysłupowych i budynków przemysłowych (takich jak wieże wyciągowe, wielkie piece, bunkry węglowe, hale fabryczne, gazometry, silosy zbożowe i złożone krajobrazy przemysłowe). Założyli znaną szkołę fotografii w Düsseldorfie. Po śmierci Bernda Bechera również Hilla Becher kontynuowała działalność fotograficzną, tworząc nowe prace.
Bernd Becher pochodził z rodziny rzemieślniczej z Siegen. Jego ojciec był właścicielem firmy zajmującej się malarstwem dekoracyjnym, w której syn odbywał praktykę w latach 1947-1950. Po pobycie we Włoszech, w latach 1953-1956 studiował grafikę swobodną u Karla Rössinga w Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Stuttgarcie. W 1959 r. przeniósł się na Akademię Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, gdzie do 1961 r. studiował typografię. Bernd Becher już przed studiami zaczął rysować i malować zabytki przemysłowe. W tym samym czasie zbierał odbitki stykowe budynków przemysłowych. Od 1957 r. fotografował dla dokumentacji oraz jako model do rysunków i obrazów. Później, wspólnie z Hillą, tworzył kolaże z fotografii i rysunków, tworząc dokumentację czysto fotograficzną. Bernd Becher i Hilla Wobeser poznali się w 1957 r. w agencji reklamowej w Düsseldorfie. Pobrali się w 1961 roku.
Hilla Becher pochodziła z rodziny z wyższej klasy średniej w Poczdamie. Zaczęła fotografować już w dzieciństwie. Wspierała ją matka, która sama szkoliła się na fotografa w Lette-Verein. Od 1951 r. Hilla odbywała trzyletni staż w renomowanym studiu fotograficznym Waltera Eichgrüna (1887-1957). Eichgrün przejął firmę od swojego ojca, nadwornego fotografa Ernsta Eichgrüna (1858-1925). Założone w 1890 roku studio było uważane za instytucję w Poczdamie. Zajmowała się nie tylko wykonywaniem zwykłych portretów, ale także dokumentowaniem historycznych terenów pałacowych i krajobrazu Poczdamu na początku lat 50. „W tym czasie Hilla Becher podjęła się zadania pomocy przy fotografowaniu m.in. pałaców i ogrodów w Sanssouci. W tej wczesnej pracy poznała rozległe fotograficzne opracowanie architektury i rzeźby w omawianej przestrzeni krajobrazowej, co było korzystne dla jej późniejszej pracy.” Jako osobę, która miała wpływ na jej rozwój, wymienia Augusta Sandera. W 1954 r. przeniosła się do Hamburga, gdzie pracowała jako fotograf w firmie zajmującej się zdjęciami lotniczymi. W 1957 r. znalazła pracę w agencji reklamowej Huberta Troosta („Persil 59 – najlepszy Persil, jaki kiedykolwiek istniał”) w Düsseldorfie, gdzie poznała nie tylko swojego przyszłego męża, ale także swojego przyszłego profesora Waltera Brekera. W 1958 r. złożyła podanie do Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie z portfolio prac fotograficznych i została przyjęta. Wraz z Berndem Becherem uczęszczała na kursy sztuki handlowej do Waltera Brekera, który umożliwił jej założenie pierwszego warsztatu fotograficznego w akademii. Od tej pory w akademii można było nie tylko uczyć się technik malarskich, grafiki, obróbki drewna i metalu, ale także zapoznać się z fotografią.
W 1976 r. Bernd Becher objął stanowisko profesora fotografii na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, ale para uważała się za wspólnych wykładowców i ściśle współpracowała przy kształceniu studentów. Wykształciły one wiele osobowości fotograficznych, które jako „Szkoła Bechera” są dziś wybitnymi przedstawicielami niemieckiej fotografii w perspektywie międzynarodowej. Są wśród nich Andreas Gursky, Thomas Struth, Candida Höfer, Thomas Ruff, Jörg Sasse, Axel Hütte, Elger Esser, Götz Diergarten, Petra Wunderlich i Tata Ronkholz.
Kluczowe znaczenie dla percepcji dzieła miał udział Becherów w documenta 5 w 1972 r. Wystawili tam serię czarno-białych budynków przemysłowych, które miały się ukształtować w ich przyszłych fotografiach. Ileana Sonnabend odkryła prace Becherów w USA i zorganizowała pierwszą wystawę w swojej nowojorskiej galerii w 1973 r. W 1973 roku w Paryżu zaprezentowano fotografie Bernda i Hilli Becherów. W 1984 roku Becherowie byli reprezentowani na wystawie „Stąd – dwa miesiące nowej sztuki niemieckiej w Düsseldorfie”, której kuratorem był Kasper König, wyłącznie z wkładem do katalogu. W tym czasie „czysta” fotografia była raczej rzadkością w niemieckiej sztuce współczesnej, ale zmieniło się to kilka lat później wraz ze zwiększoną obecnością „uczniów Bechera” na wystawach w galeriach i muzeach.
Oprócz działalności fotograficznej Bernd i Hilla Becherowie zasłynęli również z kampanii przeciwko rozbiórce kopalni Zollern II w Dortmundzie. W ten sposób dały impuls do zmiany stosunku do budynków przemysłowych w czasach, gdy nie były one jeszcze rozumiane jako zabytki kultury przemysłowej, a uznanie obiektów szybowych i wielkopiecowych za część światowego dziedzictwa kulturowego wydawało się mało realne. Na tej podstawie uczeń Bechera Martin Rosswog udokumentował w 1985 r.
Po tym, jak przez wiele lat oboje mieli swoje studio w Einbrunger Mühle na północy Düsseldorfu, na początku XXI wieku przenieśli swoje mieszkanie i pracownię do dawnej szkoły w centrum Düsseldorfu-Kaiserswerth, która została przekształcona w Archiwum Sztuki Kaiserswerth. W 2007 r. Bernd Becher zmarł w wieku 75 lat podczas trudnej operacji w szpitalu w Rostocku. Hilla Becher zmarła w szpitalu w Düsseldorfie 10 października 2015 r. po doznaniu ciężkiego udaru mózgu.
Bernd i Hilla Becher rozpoczęli wspólną praktykę fotograficzną w czasie studiów. Ich celem było udokumentowanie budynków przemysłowych typowych dla okresu, w którym powstały, a często zagrożonych wyburzeniem. Z wyjątkiem dokumentacji budynków przysłupowych w regionie Siegerland, zajmowali się oni zawsze obiektami produkcji przemysłowej i budynkami przemysłowymi związanymi z produkcją towarów. Charakterystyczne dla ich podejścia są często „rozwinięcia”, czyli sześć, dziewięć, dwanaście lub więcej zdjęć tego samego obiektu pod ustalonymi, różnymi kątami. Doprowadziło to do powstania „typologii” budynków przemysłowych.
Fotografie zostały pomyślane w sposób zdecydowanie obiektywny. W swojej technice fotograficznej Bernd i Hilla Becherowie preferowali centralną perspektywę, brak zniekształceń, brak ludzi i pochmurne, miękkie światło słoneczne. Aby zapewnić precyzyjne odwzorowanie szczegółów, użyto kamer wielkoformatowych o formacie 13 × 18 cm. Kompozycja zdjęć sprawia, że struktury powierzchni i struktura budynków, które są zasadniczo umieszczone w centrum, są mocno wyróżnione.
W swoim stylu Bernd i Hilla Becherowie dokumentowali domy przysłupowe w regionie Siegerland, zakłady przemysłowe w Zagłębiu Ruhry, Holandii, Belgii, Francji (zwłaszcza Lotaryngii), Wielkiej Brytanii (zwłaszcza Walii) i USA, ale także wieże ciśnień i zbiorniki gazu. W obliczu kryzysu stalowego i węglowego w latach 70. i 80. ubiegłego wieku sfotografowali wiele budynków, które wkrótce potem zniknęły na dobre. Ich praca stworzyła unikalną kolekcję budynków przemysłowych w ich różnorodności, ponieważ zachowało się tylko kilka pojedynczych egzemplarzy. Bernd i Hilla Becherowie określili architekturę przemysłową terminem „architektura nomadyczna”, ponieważ budowa i rozbiórka tych budynków jest zgodna z interesem wyzysku kapitałowego i dążeniem do zysku (cytat: „Ludy nomadyczne nie pozostawiają ruin”). W tym sensie Becherowie postrzegali siebie również jako archeologów architektury przemysłowej. Ich praca była poszukiwaniem śladów i jednocześnie antropologią kulturową.
Twórczość fotograficzna Bernda i Hilli Becherów to koncepcja serii w sensie Nowej Obiektywności. Z perspektywy sztuki pięknej został on wkrótce przypisany do sztuki konceptualnej. Zaowocowało to uznaniem i sławą wykraczającą daleko poza fotografię. Dzięki wspólnym wystawom z artystami sztuki konceptualnej i minimalizmu, najpierw na wystawie Prospect w Düsseldorfie, praca zyskała uznanie artystyczne i wkrótce została doceniona na arenie międzynarodowej. Działo się to w czasie, gdy, zwłaszcza w Europie, fotografia nie była jeszcze uznawana za medium artystyczne (w przeciwieństwie do USA, gdzie na przykład Stephen Shore czy William Eggleston).
Bernd i Hilla Becherowie uczestniczyli w Documenta 5 (1972), Documenta 6 (1977), Documenta 7 (1982) i Documenta 11 (2002) w Kassel. Ich prace są reprezentowane w czołowych muzeach europejskich i amerykańskich oraz w wielu kolekcjach prywatnych.
Od 2020 r. miasto Düsseldorf co dwa lata przyznaje nagrodę im. Bernda i Hilli Becherów za całokształt twórczości w wysokości 15 000 euro oraz nagrodę sponsorską w wysokości 5 000 euro. Pierwsze nagrody otrzymali Evelyn Richter i Anglik Theo Simpson.
Nekrologi z okazji śmierci Bernda Bechera
Źródła
