Sophocles (tragicus)

Delice Bette | april 26, 2023

Samenvatting

Sophocles (Oudgrieks Σοφοκλῆς-Sofokles – geb. ca. 496 v.Chr. – d. 406 v.Chr.) was een Grieks tragisch dichter. Samen met Aeschylus en Euripides legde hij de basis voor de klassieke Griekse tragedie. Hij zorgde voor belangrijke vernieuwingen in de theatertechniek: het loslaten van het trilogieverband door het creëren van zelfstandige toneelstukken, het verhogen van het aantal koren (oude verzen) van 12 naar 15, het introduceren van de derde acteur, het ontwikkelen van de dialoog, en het geven van belang aan het decor en de kostuums. Het werk van de grote tragische dichter, de opvolger van Aeschylus, omvat meer dan 120 toneelstukken (volgens verschillende bronnen en meningen is het aantal stukken 123, 130, 133 en zelfs 140), waarvan er slechts zeven in hun geheel bewaard zijn gebleven.

De schrijver werd in 496 v.C. geboren in Colonos, een voorstad van Athene, in een welgestelde familie, als zoon van Sofillus, een rijke wapenhandelaar. Sophocles profiteerde van de opleiding van de jongeren van zijn tijd. Hij leerde muziektheorie en -praktijk (zijn leraar was Lampros, een van de beroemdste meesters uit de Oudheid, van wie hij de kunst van het gebruik van muziekinstrumenten leerde, vooral de kithara), dansen en lichaamsbeweging (paardrijden, wagenrijden), en waarschijnlijk ook enige wetenschappelijke kennis.

Adolescentie, jeugd en volwassenheid

Op 16-jarige leeftijd werd hij door zijn landgenoten gekozen tot leider van de jongeren die de glorieuze verjaardag van Salamina moesten vieren met liederen en spelletjes. Zijn schoonheid en talent droegen ertoe bij dat hij deze eer te beurt viel. Hij had echter geen sonore stem, zodat hij ook later werd vrijgesteld van het gebruik, dat dramadichters verplichtte in hun eigen toneelstukken op te treden. Hij verscheen slechts eenmaal op het toneel, als Tamiris de blinde man.

Sophocles toonde vanaf zijn jeugd een sterke passie voor literatuur, en zocht gretig in de Homerische werken, in de tragedies van Aeschylus en in de folklore naar antwoorden op de vele problemen van zijn tijd. De tragedie sprak hem enorm aan, en als kind al nam hij deel aan het koor dat de toneeluitvoeringen van de toneelstukken van zijn voorouders ondersteunde. In 468 v.Chr. nam hij deel aan een wedstrijd in Athene en won voor het eerst de eerste prijs, waarmee hij het verfijnde publiek van de stad voor zich won. In de 60 jaar van zijn ontstaan applaudisseerden de burgers nog 23 keer voor zijn overwinning in dramatische wedstrijden, zonder ooit de kans te krijgen hun medeleven te tonen voor een nederlaag, waarvan Sophocles de bittere smaak nooit heeft gevoeld.

Een lekenpriester van de cultus van een lokale godheid, Sophocles richtte ook een literaire vereniging op en was een goede vriend van prominenten zoals Ion van Chios, Herodotus, Archelaus. Beschaafd, welgemanierd en geestig, Sophocles was geliefd bij zijn tijdgenoten, die in hem de belichaming zagen van evenwicht en sereniteit. Ze gaven hem de bijnaam “De Bij” vanwege zijn “zoete” welsprekendheid en gaven hem het meest vleiende compliment dat een dichter of verteller zich kan wensen – ze vergeleken hem met de tragische Homerus.

Einde van het leven

Sophocles stierf in 406 voor Christus, slechts enkele maanden na zijn jongere tijdgenoot Euripides. Hij werd begraven in Colonos, in zijn geboorteland, waar hij lof en glorie bracht in zijn laatste toneelstuk, “Oedipus te Colonos”. Twee jaar na zijn dood werd Athene verslagen door Sparta, wat het einde betekende van ongeveer honderd jaar Atheense culturele suprematie. In het centrum van het openbare leven in Athene was Sophocles keizerlijk penningmeester en diplomaat, en werd hij tweemaal tot generaal gekozen.

Zelfs na zijn dood bleef de grote schrijver het Griekse toneel domineren, met opvoeringen van zijn stukken die een groot succes kenden. Op initiatief van Lycurgus, 40 jaar na Sophocles’ dood, werd een bronzen standbeeld voor hem opgericht en werd zijn naam opgenomen in de rijen van helden, samen met Homerus, Aeschylus en anderen.

Sophocles en zijn politieke carrière

Als politicus toonde Sophocles echter niet zijn vaardigheid, hoewel hij onder Pericles staatsfuncties bekleedde. Hij slaagde er niet in zich aan te passen aan alle fijne kneepjes van het Atheense politieke leven en een stabiele plaats te vinden in het zich ontwikkelende conflict tussen de slavendemocratie en de conservatieve aristocratische groepen. In zijn jeugd neigde Sophocles naar de laatste, met sympathie voor de reactionaire groep van Cimon, en vervolgens omarmde hij de politiek van Pericles. Tegen het einde van zijn leven aarzelde Sophocles opnieuw en nam hij zelfs deel aan een complot (in 411 v.C.) om de democratische regering in Athene omver te werpen.

Sophocles’ inconsistenties in zijn politieke houding worden grotendeels weerspiegeld in zijn toneelstukken, door een reeks aarzelingen en compromissen die hij laat zien bij het bepalen van zijn oordeel over de strijd tussen de oude en de nieuwe morele of politieke normen die het democratische leven en zijn instellingen vereisen. Maar dit alles is verklaarbaar omdat de democratische slavenregering zelf tegenstrijdigheden bevat, vaak besluiteloos en weifelend is, geschokt wordt door interne strijd en botsingen van verdeelde belangen.

In 413 voor Christus, toen hij tachtig jaar oud was, werd Sophocles speciaal commissaris om de Atheense militaire ramp op Sicilië te onderzoeken.

In de 5e eeuw vóór Christus, ten tijde van de drie grote tragici uit de Griekse oudheid – Aeschylus, Sophocles en Euripides – maakte Griekenland een periode van ontwikkeling en bloei door op het gebied van landbouw, ambachten, scheepvaart, handel, enz.

Het bloeiende sociale en culturele leven van Athene maakte het tot een van de belangrijkste economische, politieke en culturele centra. Zo kon een deel van de burgers, die geneigd waren tot denken en kunst, zich wijden aan filosofie, literatuur, beeldhouwkunst, enz.

De heersers van de Atheense democratie, die hun stad roem wilden bezorgen, stimuleerden de ontwikkeling van tragisch theater, theater met een duidelijke educatieve rol.

De voorstellingen, die buiten werden gehouden, werden bekeken door tienduizenden toeschouwers die op de trappen van een groot amfitheater zaten. Op gezette tijden werden in de citadel wedstrijden gehouden om prijzen uit te reiken voor de beste toneelstukken, en de winnende auteurs werden door de bevolking met groot vertoon geëerd en als helden gevierd. De drie grote tragedieschrijvers van de 5e eeuw v.C. wonnen vaak in deze wedstrijden. Aeschylus won 13 keer de eerste prijs, Sophocles (wiens werk het hoogtepunt van de slavendemocratie weerspiegelt) meer dan 20 keer, en Euripides vier keer.

De burgers van Athene – die hem eerden met belangrijke politieke en militaire functies – eerden Sophocles vooral om zijn hoge burgerschap. Herinneringen aan tirannie bleven nog in de hoofden van de mensen hangen toen Sophocles de tirannie, verpersoonlijkt in de figuur van Creon in Antigone, aan de kaak stelde. Tegelijkertijd waarschuwde de dichter zijn medeburgers om zich niet door demagogen mee te laten slepen in de chaos van de anarchie. Sophocles hekelde vervolgens de hebzucht naar rijkdom en de corrumperende macht van het geld:

Sophocles verving de aaneengesloten trilogieën van Aeschylus door afzonderlijke toneelstukken over verschillende onderwerpen en vestigde daarmee de later in het westerse theater overgenomen norm om de nadruk te verleggen naar intensiteit en eenheid van dramatische actie.

Terwijl Aeschylus de poëtische en emotionele middelen van de tragedie heeft ontdekt, zijn Sophocles’ verfijning en technisch meesterschap sinds de 5e eeuw v.C. de maatstaf geweest voor de beoordeling van deze literaire vorm.

Als Pericles de slavendemocratie tot haar hoogste politieke en militaire hoogtepunt verhief, is het werk van Sophocles de literaire spiegel van dit hoogtepunt, waarin de politieke aspiraties, morele, juridische, religieuze en andere concepten van de slavendemocratie getrouw worden belichaamd. Als eerbetoon aan het belang van Sophocles’ werk kozen de burgers van Athene hem tot strateeg (militair leider), in welke hoedanigheid hij deelnam aan een expeditie tegen het eiland Lemnos.

Voor zijn tragedies put Sophocles uit dezelfde bronnen als Aeschylus; net als zijn voorganger baseert hij zich op bekende legenden en mythologische helden; de thema’s van sommige van zijn tragedies lijken op die van de stukken van Aeschylus, of hij zet gewoon het thema van de stukken van Aeschylus voort (in Antigone bijvoorbeeld gaat Sophocles uit van het slotmoment van de tragedie De Zeven tegen Thebe).

In Sophocles’ schepping is een moment van grote betekenis de tragedie “Oedipus de Koning”, voor het eerst opgevoerd in 429 voor Christus.

Het lot van Oedipus en zijn volk wordt gepresenteerd in de tragedies “Oedipus de Koning”, “Oedipus aan de Colonos” en “Antigone”, die samen een eenheid vormen.

De thema’s van Sophocles’ tragedies staan op zichzelf; binnen de trilogie heeft elk stuk zijn eigen thema, terwijl bij Aeschylus het thema door de hele trilogie heen loopt. Deze vernieuwing die Sophocles in het drama bracht, stelde hem in staat de bijzonderheden van de menselijke karakters en de complexe situaties waarin zijn helden leven gevarieerder voor te stellen.

Sophocles’ dramatische behandeling van het tragische lot van de legendarische Oedipus heeft het drama over de hele wereld beïnvloed en blijft een vaste waarde op het toneel van vandaag.

Terwijl Aeschylus vooral op zoek was naar een moment van vervulling van de erfelijke vloek in de figuur van Oedipus, richt Sophocles zich op het individuele lot van de held; het lijden van Oedipus is in hoge mate het gevolg van zijn eigen daden, de houding die hij vrijwillig kiest. In Sophocles’ stuk is het onverbiddelijke lot dat de goden voor de ongelukkige Oedipus hebben verordonneerd minder beslissend dan bij Aeschylus, en laat de auteur duidelijker het onstabiele karakter van het geluk of ongeluk van de mens zien. Oedipus leeft – volgens de mythe – vele jaren gelukkig in de stad Thebe, met zijn moeder Jocasta als zijn vrouw. De tragische ontknoping komt pas als hij op eigen initiatief gretig op zoek gaat naar de waarheid over zijn leven, en zo voor zichzelf de weg kiest die hem naar een hele reeks tegenslagen zal leiden.

In een tragedie die hij tegen het einde van zijn leven schreef, “Oedipus in de Colonos”, prijst Sophocles de dood van de held. Oud en blind komt Oedipus naar Athene, vestigt zich in Colonos, de geboorteplaats van de auteur, en sterft in volledige verzoening met de goden, waarbij hij een beschermend genie wordt van de stad waar hij warme gastvrijheid vond. In dit slot van de tragedie van Oedipus ziet men een eerbetoon van Sophocles aan zijn stad, haar gastvrije inwoners en, in het algemeen, aan de geest van orde en rechtvaardigheid die in deze democratische staat heerste, in tegenstelling tot de harde en rigide regels van het aristocratische Sparta waarmee hij in de Peloponnesische oorlog in conflict was geraakt.

De oude mythe van Oedipus eindigt niet met zijn dood, maar zet de directe afstammelingen van de onfortuinlijke legendarische koning in. In De zeven tegen Thebe beschrijft Aeschylus het lot van Oedipus’ twee zonen Polinike en Eteocles; Sophocles vervolgt het verhaal van het door de vloek van de goden achtervolgde volk en plaatst het beeld van Oedipus’ dochter Antigone in het centrum van de handeling. Zo ontstond de gelijknamige tragedie, voor het eerst opgevoerd rond 442 voor Christus.

Natuurlijk heeft Sophocles’ toneelstuk mythische invloeden in overeenstemming met de heersende tijdgeest, maar tegelijkertijd veroordeelt het despotisme. Creon (in “Antigone”) gaat met zijn bekrompenheid en willekeur voorbij aan de goddelijke gerechtigheid die in de stad traditioneel is geworden en zal gestraft worden. Om zich niet te vergissen, zo laat Sophocles zien, moet de mens, net als Antigone, de traditionele gebruiken respecteren, zijn daden en handelingen aanpassen aan de regels die in het leven van de gemeenschap zijn vastgelegd. Wie zich verzet zal worden verslagen, zoals Creon werd verslagen. Zo zien we de specifieke noot voor Sophocles’ tragedies – het lot hangt in grote mate af van de handelingen (bewust of onbewust) van elke man.

In de tragedies van Sophocles is de tragische afloop van het leven van de helden vooral te wijten aan hun fouten, aan hun wandaden. Als we in Antigone typische gevallen hebben van onnatuurlijk gedrag, aangenomen met goede bedoelingen (wat hen tot een fataal einde brengt.

Het thema van zelfmoord als gevolg van ernstige fouten, begaan zonder medeweten, wordt ook herhaald in de tragedie “Aiax”, die Sophocles in zijn jeugd creëerde.

In de tragedie “Philoctetes”, geschreven tegen het einde van zijn leven (benadrukt hij de grote betekenis van aangeboren goedheid, die in staat is de tijdelijke zwakheden en onwaardige verleidingen die de mens plagen te overwinnen.

Sophocles’ helden leven een intens individueel leven, zij brengen in de acties die zij ondernemen hoge spirituele kwaliteiten samen. Ze tonen vastberadenheid en consistentie bij het volledig oplossen van de situaties waarin ze verwikkeld zijn. Sophocles onthult de eigenaardigheden van de menselijke natuur met groot artistiek meesterschap en perfecte dramatische techniek.

Oedipus de Koning

De tragedie “Oedipus de Koning” (Oudgrieks: Oἰδίπoυς τύραννoς) begint met de stad Thebe, die een kwelling doormaakt: planten, dieren en vrouwen zijn onvruchtbaar en de pest maakt talloze slachtoffers. De Thebanen komen hulp vragen aan Oedipus, koning van Thebe, die hen ook van de Sfinx heeft gered door zijn raadsel juist te beantwoorden. Creon, de broer van Oedipus’ vrouw, wordt naar het orakel gestuurd om uit te zoeken waarom dit onheil Thebe is overkomen. Het orakel redeneert dat de dood van Laios, Oedipus’ voorganger, niet is verzoend. Om erachter te komen wie Laios heeft vermoord, eist Oedipus dat hij wordt ondervraagd door Tiresias, de oude blinde profeet. Tiresias vertelt Oedipus dat hij de moordenaar van Laios is. In de overtuiging dat Tiresias en Creon een complot tegen hem hebben gesmeed, gaat Oedipus met hen in discussie. Oedipus’ vrouw Jocasta verschijnt en vertelt hem dat hij Laios niet kan hebben gedood omdat hem door het orakel was voorspeld dat hij door de hand van zijn zoon zou sterven. “Oedipus de Koning” werd door tijdgenoten en Aristoteles beschouwd als de meest volmaakte tragedie uit de hele oudheid. Het onderwerp van de tragedie is welbekend, want zelfs vandaag de dag is “Oedipus de Koning” de meest opgevoerde tragedie in het hele Griekse theater. Uiteindelijk straft Oedipus zichzelf door zijn eigen ogen uit te steken en verlaat hij, blind en ellendig, Thebe nadat hij afscheid heeft genomen van zijn dochters:

Oedipus aan de kolonisten

De tweede tragedie in Sophocles’ trilogie is “Oedipus te Colonos” (Oudgrieks: Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ). Oud en blind arriveert Oedipus te Colonos, geleid door zijn dochter Antigone. Ze bevinden zich in een geheiligd bos en worden gevraagd Colonos te verlaten. Maar Oedipus weet dat hij hier zal sterven en vraagt om Theseus, koning van Athene, te zien. De oudsten van Colonos, die voor Oedipus komen, wordt verteld van zijn vervloekte afkomst, en zij willen Oedipus vervolgens verbannen. Antigone smeekt hen te laten blijven.

Ismena, de jongste dochter van Oedipus, verschijnt en vertelt over hun broers, Eteocles en Polinike, die om de troon vechten. Polinike werd door Eteocles van de troon en het land verdreven. Polinike ging naar Argos om bondgenoten te vragen voor een oorlog tegen Thebe. Ismena zegt dan dat Creon zal komen om Oedipus te onderwerpen aan de macht van de Thebanen. Oedipus koestert haatgevoelens jegens Creon en zijn zonen die hem niet steunden toen hij uit Thebe werd verdreven.

Theseus verschijnt en verleent Oedipus onderdak in zijn land. Creon probeert Oedipus over te halen terug te keren naar Thebe, omdat hij weet dat in een eventuele oorlog tussen Thebe en Athene de partij die in het bezit is van Oedipus’ lichaam zal winnen. Maar Creon herinnert Oedipus eraan dat hij niet in de stad begraven kan worden, maar alleen daarbuiten. Oedipus weigert Creon. Hij ontvoert Ismena, maar zij wordt door Theseus’ mannen bevrijd. Polinike verschijnt en vraagt zijn zegen voor de overwinning in de strijd tegen Thebe. Oedipus weigert hem ook, wetende dat Polinike Thebe nooit zal veroveren, en dat de broers elkaar in de strijd zullen doden.

Oedipus leidt Theseus naar de plaats van zijn dood, een plaats die Theseus geheim moet houden, want alleen zo kan Oedipus Athene beschermen. Oedipus stierf geen natuurlijke dood; een god nam hem mee of de aarde opende zich om hem te ontvangen en hem te bevrijden van alle lijden. Theseus belooft Antigone en Ismena dat hij voor altijd aan hun zijde zal staan, waarna de twee zussen terugkeren naar Thebe om de dood van hun broers te voorkomen.

Antigona

De laatste tragedie in deze trilogie is “Antigone” (Oudgrieks: Ἀντιγόνη), die begint in de ochtend na de slag om Thebe. De troepen van Argos zijn gevlucht na te zijn verslagen. Polinike en Eteocles hebben elkaar in de strijd gedood. Antigone verneemt dat Creon, die nu over Thebe regeert, de begrafenis van Polinike heeft verboden.

Net als “Oedipus de Koning” is de tragedie “Antigone” een van de kostbaarste literaire creaties uit de oudheid. Antigone, de onverschrokken dochter van Oedipus, is getuige van de ramp die wordt veroorzaakt door de strijd tussen haar broers, Eteocles en Polinike. Beiden zijn gevallen in de strijd, en de troon van Thebe is ingenomen door Creon. De koning beveelt een pompeuze begrafenis voor de verdediger van de stad, Eteocles. Voor Oedipus’ andere zoon, Polinike – die met een buitenlands leger is gekomen om de stad te veroveren – is zelfs een eenvoudige begrafenis verboden. Tegen het strenge koninklijke bevel in, geconfronteerd met de dreiging van de dood, staat Antigone, zuster van de twee krijgers, op. In het grootste geheim draagt zij het lichaam van Polinike over aan de aarde, waarmee zij haar gebruikelijke plicht jegens de doden vervult. Antigone’s daad wordt al snel ontdekt door Creon, die haar ter dood veroordeelt. De verhitte discussie tussen Creon en Antigone onthult een scherpe botsing van morele principes. Antigone, een fragiel en zachtaardig meisje, is begiftigd met een gedurfd karakter, een moed die een krijger waardig is. Haar kracht om het tegen de koning op te nemen komt voort uit het besef dat zij handelt in naam van oude, ongeschreven wetten, die de traditionele moraal omvatten die diep in de Griekse steden is geworteld.

Antigone zal in de gevangenis omkomen, maar Creon, die niet gehoorzaamde aan de wil van de goden, zal een wrede straf krijgen door het verlies van zijn zoon, Hemon (Antigone’s verloofde), en zijn vrouw, die zelfmoord pleegt door vervloekingen uit te spreken over haar arrogante en onnadenkende man.

Electra

Tussen 415 en 411 voor Christus Sophocles schreef het meesterwerk Elektra (Oudgrieks: Ἠλέκτρα), waarin de oude legende zoals verteld door Aeschylus in de tragedie “Orestes” opnieuw wordt verteld. Sophocles creëert een nieuwe Elektra, begiftigd met kwaliteiten die lijken op het profiel van Antigone: moed, vastberadenheid, enz.

De dappere soldaat Aiax (Oudgrieks: Αἴας), wiens eer als krijger door zijn landgenoten was bezoedeld, besloot wraak te nemen. Verblind door dit verlangen stort hij zich in een moment van waanzin op een kudde schapen, die hij verscheurt en verstrooit. Bij zinnen gekomen en beschaamd over wat hij heeft gedaan, werpt hij zich op het zwaard en geeft zich gewillig over aan de dood.

Filoctet

Neoptolemus, de zoon van Achilles, besluit op aandringen van Odysseus de betoverde boog van Heracles te stelen die in het bezit is van Philoctetes (Oudgrieks: Φιλοκτήτης). Door bedrog weet Neoptolemus het vertrouwen van Philoctetes te winnen en Philoctetes vertrouwt hem in een moment van lichamelijke zwakte de begeerde boog van Odysseus toe. Maar er treedt een onverwachte verandering op in de jonge Neoptolemus: hij kan dit oneerlijke spel niet langer verdragen, geeft de boog terug en verleent Philoctetes zijn hulp.

Trahinienele

In de Thraïners (Oudgrieks: Tραχίνιαι) stuurt Deianira, die de liefde van haar man Heracles wil behouden, hem een mantel gedoopt in een vloeistof die zijn hartstocht zou moeten opwekken, niet wetende dat ze hem in werkelijkheid gif stuurt dat hem met vreselijke kwellingen zal doden. Als ze van haar misdaad hoort, pleegt ze zelfmoord. Maar haar roekeloze daad is geboren uit de zuiverste liefde: Deianira is vriendelijk, zachtaardig, menselijk en wil niets liever dan de liefde van haar man terugwinnen.

Fragmenten van de satire “Copoii” (Ichneutae) werden in 1907 in Egypte ontdekt. Deze fragmenten vormen ongeveer de helft van het stuk, waardoor het na Euripides’ ‘Cycloop’ het best bewaarde antieke satirische stuk is. Fragmenten van de ‘Progeny’ (Epigonoi) werden in april 2005 ontdekt door wetenschappers van de Universiteit van Oxford. Deze tragedie vertelt het verhaal van de belegering van Thebe. Van een aantal andere tragedies van Sophocles zijn alleen fragmenten bewaard gebleven:

De Griekse tragedie was in de 5e eeuw voor Christus het hoogtepunt van de antieke dramatische schepping. Zowel wat betreft de structuur en de diepgang van het conflict, als wat betreft de techniek van de voorstelling, bleef zij gedurende vele eeuwen in wezen onveranderd. De werken van Aeschylus, Sophocles en Euripides oefenden een sterke aantrekkingskracht en invloed uit op de hellenistische, Romeinse en Alexandrijnse dramatische literatuur, en waren ook een inspiratiebron voor de grote tragedieschrijvers van de Renaissance en de moderne tijd.

Bronnen

  1. Sofocle
  2. Sophocles (tragicus)
  3. ^ RSKD / Iophon[*][[RSKD / Iophon (dictionary entry)|​]]  Verificați valoarea |titlelink= (ajutor)
  4. ^ RSKD / Sophocles[*][[RSKD / Sophocles (dictionary entry)|​]]  Verificați valoarea |titlelink= (ajutor)
  5. a b c Castrén, Paavo & Pietilä-Castrén, Leena: ”Sofokles”, Antiikin käsikirja, s. 532–533. Helsinki: Otava, 2000. ISBN 951-1-12387-4.
  6. 1 2 Czech National Authority Database
  7. a b c d e et f Βίος Σοφοκλέους, éd. Westermann in Vitarum Scriptores Graeci Minores, Brunswick, 1845, p. 126-132 lire en ligne. Cet ouvrage se réfère à des écrits perdus de Douris de Samos, Istros, Aristoxène, Néanthe, Satyros et autres.
  8. a b c d e f et g Romilly 1970, p. 82-91.
  9. a b c d et e Romilly 1980, p. 87
  10. a et b Demont & Lebeau, p. 97
  11. Demont et Lebeau, p. 99
Ads Blocker Image Powered by Code Help Pro

Ads Blocker Detected!!!

We have detected that you are using extensions to block ads. Please support us by disabling these ads blocker.